Commentaar Vrouwenpartij: een artikel en een man naar ons hart. Visie is niet gebaseerd op cijfers. Dromen en geniale ideeën hebben weinig tot niets met cijfers. Gevoel en intuïtie zijn niet gebaseerd op cijfers. Cijfers zijn een stokpaardje en een speeltje van veel mannen. Het lijkt hun basis van zekerheid en hun gelijk. Cijfers het ultiem vertrouwen? En de basis van het gevoel van superioriteit?
De onderbuik van onze samenleving
Wij vrouwen vertrouwen op ons contact met de werkelijkheid, de psychologie van het leven, de harmonie inherent aan het leven. Wij weten dat onze samenleving geregeerd wordt door de onderbuik en dan doen cijfers er niet toe. De onderbuik heeft geen weet van en geen gevoel voor cijfers. De onderbuik drijft op verlangens en voelt het recht in rancune. Geloven in valse beloften is geen punt voor de onderbuik. Wat heb je anders als je eeuwig slachtoffer bent? Je hebt niets te verliezen en als je de verantwoordelijken voor je moeizame en ongelukkig bestaan kan dwarszitten dan laat je zo’n kans niet wegglippen. Is er onder zulke omstandigheden dan wel een oplossing is de grote vraag.
Vastgelopen zorgstelsel
De onderbuik heeft nu de aandacht van de extreem-rechtse partijen en heeft voor hen gekozen, want het moet anders. Doorgaan op de oude weg is geen optie. Dan de fik er maar in of op zijn minst gaan dwarsliggen en tegenstemmen. Wat hebben we te verliezen, anders dan onze ellende?
We zien het op alle fronten in onze maatschappij. Vangnetten zijn wegbezuinigd, de jeugdzorg is onoplosbaar vastgelopen, de ouderenzorg is op een ramp uitgelopen, 100.000 wachtenden in de geestelijke gezondheidszorg, sociale werkers staan onmachtig met hun handen in het haar, zogenaamde fraudebestrijding bij onschuldigen blijft nog steeds de norm en een groot risico, incassobureaus kunnen nog steeds aankloppen voor geld bij mensen diep in de schulden, tekorten aan essentiële medicijnen blijft groeien, duimschroeven worden aangedraaid bij zzp’ers, enz. Onmenselijkheid voorop blijft alsnog de norm in het handelen van de overheid. Oude gewoonten slijten langzaam.
De oplossing is aandacht
Is er een eenduidige oplossing voor dit alles? Ja, de simpele oplossing is aandacht geven.
Voorbeeld: wat vragen moeilijke kinderen? Waarom zijn ze moeilijk? Ze vragen aandacht, krijgen te weinig aandacht. Te weinig persoonlijke aandacht. Geef ze de aandacht waar ze om vragen en die ze nodig hebben en het probleem is instant voorbij, opgelost.
Een ander universeel voorbeeld: als je als werkgever alleen let op de productie van de werknemer dan zal hij of zij alleen letten op het geld wat hij of zij ermee verdient. Let de werkgever eerst op de persoon, dan voelt de werknemer zich gezien en zal de werknemer reageren met loyaliteit en goed werk.
De regering en de overheid zijn alleen bezig met geld (en macht) en heeft geen oog meer voor de burger. De burger verliest als logische reactie het vertrouwen in regering en overheid.
Geld en macht liggen binnen de focus van de man, aandacht is de eerste focus van de vrouw. Het draait om aandacht voor cijfers, de machinale kijk op dingen, tegenover de aandacht van psychologie, empathie en waarden. Wat staat dichter bij de mens? De man of de vrouw? De wetenschap van cijfers tegenover de wetenschap van leven en waarden.
Lees hier het artikel: De toekomst is niet aan cijferfetisjisten
Bron: vn.nl
Hans Stegeman
10 juli 2024
De toekomst is niet aan cijferfetisjisten
Je kan droevig worden van deze tijd waarin ministers makkelijk wegkomen met dingen die ze jarenlang hebben geroepen, waarin feiten er voor beleid eigenlijk niet meer toedoen en waarin partijen na verkiezingen hun beloften voor van alles makkelijk intrekken. Alleen daar bereiken we helemaal niets mee.
In plaats daarvan kunnen we er wel iets van leren. Dat kiezers vooral geïnteresseerd zijn in grote verhalen waarin een wereld wordt beloofd die veiliger en beter is. Het doet niet ter zake dat het een wereld is gebaseerd op een nostalgisch gekleurd verleden dat we nooit gehad hebben en waar we niet naartoe kunnen. Doorrekeningen, details, plusjes en minnetjes, het zal de gemiddelde burger een worst wezen. Het gaat om de belofte, het verlangen naar zekerheid, overzichtelijkheid en wellicht de illusie dat dan ‘alles wordt zoals het was’. Ook al is dat idee nergens op gebaseerd en biedt het geen antwoord op klimaatverandering, geopolitieke ontwikkelingen, vergrijzing of bestaanszekerheid. Laat staan dat het uitvoerbaar is.
Ondertussen wordt alles weggehoond wat wel tot achter de komma wordt doorgerekend, op haalbaarheid wordt getoetst, of genuanceerd en lastig is (zoals het meestal in de realiteit is). Niet interessant. Sterker nog, elke doorrekening is meer munitie om verder het verleden nog meer te verheerlijken. Immers, degenen die dreigen te verliezen, protesteren en framen het gesprek over de toekomst als een dat gaat over verlies, over minder.
Als je een echt andere economie, een systeemtransitie, voorstaat, is het wellicht niet zo zinnig om die te analyseren met modellen die gebaseerd zijn op de huidige economische structuur. Dan krijg je logischerwijze allerlei beperkingen. Niet omdat die gewenste werkelijkheid niet mogelijk is, maar omdat het model dat toekomstbeeld simpelweg als onmogelijkheid presenteert.
Gaan voor een systeemverandering verdraagt geen doorrekening over details.
Zo probeerde ik tijdens de financiële crisis met een macromodel te simuleren wat er in werkelijkheid op dat moment gebeurde. Het model gaf een foutmelding. Dezelfde ervaring had ik met negatieve rentes, covid en de inflatieperiode die we half achter de rug hebben: een onmogelijke werkelijkheid volgens het model, maar wel de realiteit. Als de werkelijkheid zich niet laat vangen in modellen, hoe kan je dan visionair, meeslepend beleid toetsen met diezelfde modellen?
Een paar weken geleden publiceerde de Stichting Toekomstbeelden der Techniek een intrigerend boekje over post-groeiscenario’s, Voor niets gaat de zon op. Geen doorrekeningen van beleid, maar creatief ontwikkelde beelden over de verhouding tussen mens, technologie en natuur. Met een scenario waarin data wordt opgeslagen in bomen. Een scenario waarin uitgestorven soorten weer tot leven worden gewekt. Een Big Brother-achtig scenario waarin technologie alles stuurt en een scenario waarin de natuur veel rechten krijgt. Creatieve, speculatieve maar inspirerende beelden waarbij niet exact duidelijk is hoe ze worden gerealiseerd, maar die wel over onze toekomst gaan, over de mogelijke positieve keuzes hebben om onze wereld te vormen.
Wat ik nodig vind zijn meer van die inspirerende toekomstbeelden over hoe ons land er wel uit kan zien. Hoe bestaanszekerheid en veiligheid er in een moderne variant uitzien. Hoe we mooie dingen kunnen creëren, gezonder kunnen leven en het goed kunnen hebben als we onze blik echt naar de toekomst richten en die plannen niet worden platgeslagen door cijferfetisjisten. Positieve beelden die mensen doen verlangen naar een mooie, andere toekomst. Noem het een radicale utopie, noem het de verbeelding aan de macht. Gaan voor een systeemverandering verdraagt geen doorrekening over details. Dat vraagt om een fantastisch verhaal waarin wij allemaal gelukkig, duurzaam én tolerant kunnen leven.
