Commentaar Vrouwenpartij: een mooi voorbeeld waar het mannendenken tot in de details domineert en er geen ruimte over is voor de levende mens.
De mentale theorie van de man overheerst en de praktijk van de vrouw, die de sleutel tot het onderwijs in handen heeft, komt nauwelijks aan bod.
De onderwijswereld blijft zo in handen van het mannendenken en de vrouw met haar kennis van mens en leven blijft grotendeels buitenspel.
De praktijk van de klas
Het gevolg? Inefficiëntie, frustratie en slechte resultaten in het gehele onderwijs.
Het grootste deel van de opgedane mentale kennis verdwijnt naar de achterbank zodra de examens voorbij zijn.
Met je hoofd alleen kan je geen klas leiden en onder controle houden.
Zonder een ontwikkeld hart is contact met de leerlingen een ondoenlijke zaak.
Zonder een stabiel gevoel behoort respect krijgen van de leerlingen niet tot de mogelijkheden (leerlingen luisteren alleen als zij respect hebben voor de onderwijzer/leraar).
Er wordt zoveel meer gevraagd van de onderwijzer voor de klas dan theoretische kennis.
Emancipatie van het onderwijs
In de mannenwereld draait alles om het hoofd. In de vrouwenwereld nemen gevoel en emotie de grootste plaats in.
Elke leerling is uniek en zo is ook elke onderwijzer uniek. De tijd dat elke leerling hetzelfde moet leren is, gezien de teleurstellende resultaten, voorbij. Hetzelfde in elke leerling stampen voldoet niet meer in deze tijd en wordt niet meer geaccepteerd. Het valt onder dwangleren dat niet meer werkt.
Tijden zijn veranderd en het onderwijs moet zich aanpassen aan een nieuwe realiteit om niet het contact met de werkelijkheid van alledag te verliezen.
Vroeger kwam alle kennis op school uit boeken. Nu zoek je op in Wikipedia, zoek je met Google en stel je je vragen aan ChatGPT. Wat kan je leraar je nog leren, is hierbij een goede vraag.
Lezen en rekenen op de basisschool. Daar ook kennis maken met biologie, met geschiedenis en aardrijkskunde. Maar heeft hij, de onderwijzer, daar zoveel theoretische kennis voor nodig?
Weten we niet allemaal dat de persoon van de onderwijzer bepaalt hoe goed de klas het doet? Wie was niet boven gemiddeld geïnteresseerd in een vak omdat de leraar zo inspirerend sprak? Bij hoeveel leerlingen heeft de onderwijzer of leraar de leerling met een woord of zin op het pad van zijn leven gezet? Kan een onderwijzer dat via theorie leren? Is de theorie van het leven niet zoveel belangrijker? Wij vrouwen noemen dat ‘de wetenschap van leven’ en de wetenschap van de toekomst. Alleen met theorie en denken komen we er niet meer, want mensen zijn zoveel meer dan een hoofd.
Het is duidelijk dat het altijd weer, zoals overal in het leven, om de hele persoon draait, de persoonlijkheid *.
Het onderwijs werkt niet met de persoon van de onderwijzer terwijl die persoon bepaalt, de determinant is.
Ons voorstel van emancipatie van het onderwijs is:
– laat de vrouw de manier van onderwijzen tot 10 of 12 jaar bepalen waar het kind en de leerling de basispraktijken van leven leert,
– laat hen beiden, man en vrouw, het onderwijs tot de universiteit ontwikkelen waar de leerling kennis verzamelt aangaande de mogelijkheden in de wereld.
Vrouwen gaan over de praktijk van het leven, de ontwikkeling van hart en gevoel en mannen gaan over de theorie voor het mentale brein.
Het betekent dat regels voor het lager onderwijs grotendeels verdwijnen en plaats maken voor de persoon wiens hart tot elke leerling kan spreken en in elke leerling de waarde van de persoon ziet. In de praktijk betekent het dat een kind die structuur nodig heeft dat krijgt en het kind dat vrijheid nodig heeft die krijgt. En dat leerlingen elkaar leren wat ze weten en geleerd hebben.
In geëmancipeerd onderwijs spelen alle partijen een hoofdrol.
* Met alleen een hoofd valt weinig te bereiken. Prachtig een goed idee, maar met alleen je hoofd kunt je het niet uitvoeren. Voor de uitvoering heb je emotie nodig en vervolgens wil, die de benodigde energie aanstuurt en als laatste vaardigheden. Een hoofd, een hart, een wil, voldoende energie en vaardigheden, allemaal nodig om een idee tot verwerkelijking te brengen.
Lees hier het artikel: Mark en Sophie willen dolgraag voor de klas maar redden het (bijna) niet
Bron: Pointer.kro-ncrv.nl
09 september 2024
Pointer: Mark en Sophie willen dolgraag voor de klas maar redden het (bijna) niet
Mark van Eijl uit Sliedrecht heeft zelfs tot twee keer toe geprobeerd om meester te worden. Mark studeerde eerst een tijdje aan de ‘gewone’ pabo en later – toen hij al in een ander veld werkervaring had opgedaan – via een zij-instroomtraject. Daarbij sta je van begin af aan betaald voor de klas, ga je één dag per week zelf nog naar school en doe je veel zelfstudie. Maar Mark is gestopt. “Er werd zoveel van mij gevraagd dat ik niet het plezier eruit haalde waar ik in werk naar op zoek ben.”
Alles moet worden opgeschreven
Het ging met name fout bij de gigantische papierberg die zijn opleiding van Mark vroeg. Reflectieverslagen, leerdoelen, lesvoorbereidingen, formulieren: alles moest worden opgeschreven. Mark: “Bijvoorbeeld een taalverslag voor Nederlands. Dan willen ze weten welke spellingsmethodieken je inzet en waarom. En dat wordt dan allemaal tot in de puntjes geëvalueerd. Maar wel op papier. Daardoor ging ik vooral nadenken over wat de opleiding wilde horen. Hoe ik dingen op papier zette dus, in plaats van dat ik verantwoordde wat ik dacht en voelde bij het geven van de les.”
Zowel zij-instromers als schoolleiders zijn kritisch op het traject dat juist bedoeld is om meer mensen naar het onderwijs te lokken.
Volgens Mark is de zij-instroom te veel geënt op de inhoud van het vak van leerkracht en te weinig op hoe iemand voor de klas staat. “Het is goed om te weten over de verschillende aspecten en logica van het onderwijs, maar het is echt lastig omdat er allemaal in te stampen, terwijl je ook nog voor de klas staat. Daar moet je ook weten over gedragsvormen en hoe je een klas managet. Je kunt blijven stampen maar als dat stukje niet goed zit, vraag ik me af of dit nou de manier is.”
Veel potentiële leraren gestopt
Marks verhaal staat niet op zichzelf. Sophie Bennink uit Haarlem studeert sinds begin dit jaar in deeltijd aan de pabo. Van een klas medestudenten die net als zij de opleiding met een gezinsleven en een baan combineert, is inmiddels de helft al gestopt. De druk die het traject op de rest van hun leven legde, was simpelweg te hoog. Sophie: “Ontzettend zonde want het zijn allemaal potentiële juffen. Goede juffen ook, volgens mij, die heel gemotiveerd waren, maar het praktisch niet voor elkaar kregen.”
Net als Mark, is Sophie kritisch op de verhouding tussen theorie en praktijk. Het daadwerkelijke voor de klas staan dus. Ter illustratie laat ze de lesstof zien waar ze zich in 2 jaar tijd doorheen moet werken. Meer dan vijftien boeken in totaal. “Heel leuk, maar ook heel breed. En de tentamens gaan echt enorm de diepte in. Dan ben ik dus weken aan het stampen, terwijl ik de stof al kwijt ben zodra ik het lokaal uitloop.”
Deze Amsterdamse schoolbestuurder heeft nog 22 vacatures: ‘Heel verdrietig’
Hoewel in heel Nederland een schreeuwend tekort aan leraren is, steken de vijf grote steden er met kop en schouders bovenuit.
Tentamenweken zijn er eens per kwartaal. Deeltijdstudenten aan de pabo lopen daarnaast in de regel één dag per week stage op een basisschool. Sophie moet voor haar opleiding “ontzettend veel bewijsmateriaal” verzamelen van de lessen die ze dan verzorgt. Ze moet zichzelf bijvoorbeeld filmen en alles vastleggen in een hele reeks verslagen. In het afgelopen half jaar alleen al vijf stuks. “Terwijl ik ook gewoon een stagebegeleider heb die me beoordeelt. Ik heb hiervoor een universitaire opleiding gedaan en daar hoefde ik maar één of twee papers per jaar te schrijven.”
Leren in de praktijk
Sophie leert naar eigen zeggen het meeste op haar stagedagen. Hoe kinderen zich gedragen, wat qua lesgeven wel en niet werkt. Wat haar betreft zou de pabo daarop veel meer de nadruk moeten leggen. “Gezien het lerarentekort denk ik dat het vakdidactische en pedagogische veel meer aandacht mag krijgen. Ik denk dat het belangrijkste is dat er snel meer leraren voor de klas staan die orde kunnen houden en weten hoe ze om kunnen gaan met kinderen.”
Mark is dan wel geen meester geworden, hij werkt wel ‘gewoon’ met kinderen. Als onderwijsassistent op een basisschool en als jeugdcoach op een korfbalclub bij hem in het dorp. “Theorie leer je uiteindelijk ook in de praktijk. Dan ga je de logica ervan pas ervaren. Ik denk dat mensen die het zij-instroomtraject volgen vooral praktijkmensen zijn. En uit die groep wordt nu gewoon te weinig gehaald.”
De tv-uitzending van Pointer stond op donderdag 5 september in het teken van zij-instroom. We spraken honderd zij-instromers en ondervroegen driehonderd schoolleiders over hun ervaringen met het traject, dat juist bedoeld is als oplossing voor het lerarentekort.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
